«Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν Λαοί (νὰ χαιρόμαστε παντοτινὰ καὶ μὲ βεβαιότητα),
ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾂδοντας.»

«Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις, καὶ ὀψόμεθα, τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς ἀναστάσεως,
Χριστὸν ἐξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ᾄδοντες».

«Αὕτη ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλὶς καὶ κυρία, ἑορτῶν ἑορτή,
καὶ πανήγυρις ἐστὶ πανηγύρεων, ἐν ᾗ εὐλογοῦμεν, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.»

Ἑορτάζεται ἡ τροπαιοφόρα νίκη τῆς ζωῆς κατὰ τοῦ φοβεροῦ θανάτου. Ἡ ἑορτὴ εἶναι κυρίως πνευματική. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ γεμίζει τὴν καρδιὰ φῶς, τὴν ψυχὴ ἀγαλλίαση, τὸν νοῦ αἰσιοδοξία, τὴ ζωὴ νόημα.
Ὁ κάθε πιστός, κατὰ τὸν κορυφαῖο ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο, ἀποφασίζοντας ἐλεύθερα νὰ μισήσει τὴν ἁμαρτία, ἀφήνεται στὸ καθαρτικὸ λουτρὸ τῆς μετανοίας μὲ γλυκὰ καὶ χαροποιὰ δάκρυα καὶ μὲ καρδιὰ ταπεινωμένη, συμμετέχει μὲ λαχτάρα, καὶ φιλότιμο στὴν ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία καὶ τὴν Θεία Εὐχαριστία, κι ἔτσι ἑνώνεται μὲ τὸν ἀναστάντα Χριστὸ θαυματουργικά καὶ ἀναγεννᾶται.

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ γίνεται μέσα στό καθένα ἀπό μᾶς τούς πιστούς καί αὐτό ὄχι μία φορά, ἀλλά συνεχῶς ὁ ἴδιος ὁ Δεσπότης Χριστός ἀνασταίνεται μέσα μας, λαμπροφορῶντας καί ἀπαστράπτοντας τίς ἀστραπές τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς θεότητος, μὲ τὸ νὰ μᾶς ὑποδεικνύει ἡ φωτοφόρα παρουσία τοῦ Πνεύματος, ἡ ὁποία ὁπωσδήποτε φανερώνεται πνευματικῶς, τήν ἀνάστασή Του ἤ καλύτερα μᾶς ἐπιτρέπει νά βιώνουμε τόν ἴδιο τόν Ἀναστάντα Κύριο.

Ὅταν δὲ ἔλθει μέσα μας διά τοῦ Πνεύματος, μᾶς ἀνασταίνει καί μᾶς ζωοποιεῖ καί μᾶς ἐπιτρέπει νά βλέπομε πνευματικῶς μέσα μας Αὐτόν τόν ἴδιο, ζωντανό, ἀθάνατο καί ἄφθαρτο, καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά καί μᾶς δίνει τή χάρη Του νά γνωρίζομε εὐκρινῶς ὅτι συνανασταίνει (Ἐφ. β΄ 6) καί συνδοξάζει (Ρωμ. η΄ 17) καί ἐμᾶς μαζί Του, ὅπως μαρτυρεῖ ὅλη ἡ θεία Γραφή.
Αὐτά λοιπόν εἶναι τά μυστήρια τῆς πίστεώς μας καὶ αὐτή εἶναι ἡ κρυμμένη μέσα τους δύναμη.

Εἰσερχόμενοι στὸν τάφο τῆς μετανοίας καὶ τῆς ταπεινώσεως, ἐκεῖ κατεβαίνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὅπως κατῆλθε στὸν Ἅδη, νὰ μᾶς ἀναστήσει καὶ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν ἀληθινὴ ζωή.
Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, αὐτὸς ποὺ συναντήθηκε μαζί Του παρατηρεῖ ἔκθαμβος τὴν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς του ποὺ εἶναι ἡ μυστικὴ ἕνωση μὲ τὴν ὄντως ζωὴ καὶ ἡ ἀρχὴ μιᾶς καινούργιας, ἄλλης βιοτῆς, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ Σταυροαναστηθέντι.
Ἡ Ἀνάσταση δὲν ἐξαντλεῖται σὲ ἐκείνη τὴν ὑπέροχη νύχτα, ἀλλὰ μακραίνει, βαθαίνει καὶ μπορεῖ νὰ βιώνεται καθημερινά, ἐμπειρικὰ καὶ στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς τοῦ καθενὸς πιστοῦ.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν πιστὸ καὶ ἐνσυνείδητο χριστιανὸ εἶναι βίωμα συνεχὲς ἀπαράμιλλο καὶ ἀνέκφραστο. Ὁ Χριστὸς ἀνασταίνεται ἐντός μας. Μᾶς φωτίζει, μᾶς ἐμπνέει, μᾶς κάνει διαφανεῖς, χριστοφόρους καὶ θεοφόρους.
Ἡ θέα τοῦ φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως δὲν τυφλώνει, ἀλλὰ παραμυθεῖ καὶ προβληματίζει αἰσιόδοξα, μᾶς φωτίζει, μᾶς λαμπρύνει, μᾶς ἀνασταίνει καὶ ζωοποιεῖ τὴ ναρκωθεῖσα ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες ψυχή μας.
«Ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» καὶ «ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰωάνν. α΄ 9,12).
Κατὰ τὸν μεγάλο Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε καὶ διέλυσε τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου καὶ συνέθλιψε τὶς ἁλυσίδες τῶν ἁμαρτιῶν μας. Κανένας νὰ μὴν ἀπελπίζεται ποτὲ γιὰ τὰ ὅποια ἁμαρτήματά του. Ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης ἀνέτειλε ἀπὸ τὸ κενὸ μνημεῖο.

Τὸ Πάσχα εἶναι σημαντικὴ εὐκαιρία φωτός, χάριτος, ἀληθείας κι ἐλπίδος. Καλούμεθα σὲ συνεχῆ ἐπαγρύπνηση πρὸς ἑξαφανισμὸ κάθε ἴχνους ἀπογνώσεως δαιμονοκίνητης. Ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ ἔλεγε καθημερινά, ὁλοχρονὶς σὲ ὅλους: «Χριστὸς Ἀνέστη, χαρά μου». Βίωνε τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως μέσα του καὶ αὐτὸ διαλαλοῦσε χαρούμενα.

Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς. Ἀγαπώντας τὸ φῶς, ἀγαποῦμε τὴ διαφάνεια. Ἡ διαφάνεια χαρίζει ἐλευθερία, ἄνεση καὶ ἀληθινὴ χαρά. Πάσχα Κυρίου σημαίνει νέκρωση θανάτου, ἄλλης βιοτῆς ἀπαρχή.

Χριστὸς Ἀνέστη!

Ἐπιμέλεια κειμένων: Πρωτοπρ. Γεώργιος Καλαντζῆς
Μάϊος 2024