Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἰς ἕναν του πανηγυρικόν λόγον εἰς τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους Πέτρον καὶ Παῦλον, τοὺς ὀνομάζει νοητοὺς ἀστέρας οἱ ὁποῖοι διορίσθησαν ἀπὸ τὸν Ὕψιστον Θεὸν γιὰ νὰ καταυγάσουν μὲ τὸ φῶς τῆς θεογνωσίας τὴν οἰκουμένην καὶ νὰ ἐκλαμπρίνουν τὸν μυστικὸν οὐρανὸν τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ ἅγιος Πὲτρος, ὁ κορυφαῖος Ἀπόστολος τοῦ Κυρίου, ἦτο ἀδελφὸς Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, καταγόμενος ἐκ πόλεως εὐτελοῦς, τῆς Βησθαϊδά, υἱὸς Ἰωνᾶ, ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ Συμεών ποριζόμενος τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαῖα διὰ τῶν ἰδίων αὐτοῦ χειρῶν.
Ὁ ἅγιος Πέτρος ἐκήρυξε πρὸτερον τὸ Εὐαγγέλιο εἰς τὴν Ἰουδαίαν καὶ Ἀντιόχειαν, ἔπειτα εἰς τὰ μέρη τοῦ Εὐξείνου Πόντου καὶ εἰς τὴν Γαλατίαν καὶ Καππαδοκίαν, Ἀσίαν καὶ Βιθυνίαν, ἔως καὶ αὐτὴν τὴν Ρώμην, ὅπου ἐσταυρώθη κατακέφαλα ὑπὸ τοῦ Νέρωνος, καθὼς αὐτὸς ὁ ἴδιος Πέτρος ἐζήτησε, καὶ ἔτει ἔλαβε τὸν ἄφθαρτον στέφανον τοῦ μαρτυρίου. Ἦτο δὲ ὁ θεσπέσιος Πέτρος συνετὸς καὶ φρόνιμος, θείῳ ὅμως ζήλῳ παρωξύνετο, ἀλλὰ μεταβάλλετο εὐκόλως καὶ ταχέως καὶ ἀφόβως ἀνεκάλει τὰς προτέρας του ἀποφάσεις.
Ὁ ἅγιος Παῦλος ὁ θεσπέσιος, τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς τοῦ Χριστοῦ, ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν καὶ ὁ διδάσκαλος τοῦ κόσμου παντὸς, ἦτο Ἰουδαῖος τὸ γένος, καταγόμενος ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ Βενιαμίν, Φαρισαῖος δὲ κατὰ τὴν αἵρεσιν, μαθητὴς γενόμενος τοῦ νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ, καὶ εἰς τὸ ἄκρον γνωρίζων τὸν τοῦ Μωϋσέως νόμον· κατῴκει δὲ εἰς τὴν Ταρσόν. Διάπυρος ὢν ἐραστὴς τοῦ παλαιοῦ νόμου, ἐπολέμει τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ γνωματεύσεως αὐτοῦ ἐφονεύθη καὶ ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος.
Ὅταν δὲ ἐπεγνώσθη παρὰ τοῦ Θεοῦ καὶ φωνὴν ἤκουσεν ἄνωθεν θεϊκήν, ἡ ὁποία τὸν παρέπεμπεν εἰς τὸν Ἀνανίαν τὸν ἀρχαῖον μαθητὴν τοῦ Κυρίου, κατοικοῦντα εἰς τὴν Δαμασκόν· οὗτος κατηχήσας καὶ διδάξας τὸν Παῦλον, ἐβάπτισεν αὐτόν.
Ὁ θεσπέσιος λοιπὸν Παῦλος, σκεῦος ἐκλογῆς γενόμενος, διῆλθεν ὅλην τὴν οἰκουμένην, ὡς ἐὰν εἶχε πτερά, καὶ καταντήσας εἰς Ρώμην ἐδίδαξε πολλοὺς Ἕλληνας καὶ τελευταῖον ἐκεῖ ἐτελείωσε τὴν ζωήν του, ἀποκεφαλισθεὶς ὑπὸ τοῦ Νέρωνος διὰ τὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ. Ἦτο δὲ ὁ μακάριος Παῦλος σύννους, εἶχε τὰ ὄμματα χαροποιὰ καὶ κατὰ τὰ ἤθη ἦτο συνεσταλμένος καὶ φρόνιμος, πλήρης δὲ θείων χαρισμάτων.
Ἀμφότεροι οὗτοι οἱ Κορυφαῖοι Ἀπόστολοι ἦσαν πεπληρωμένοι ἐκ τῆς θείας χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις καὶ ἑορτὴ τὴν 29ην Ἰουνίου.
Στὴ συνέχεια παρατίθενται ἀποσπάσματα ἀπὸ τὶς Ἐπιστολὲς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παῦλου, πρῶτον μὲν γιὰ νὰ θαυμάσωμεν τὴν Χάριν τῆς θεογνωσίας των καὶ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν γνῶσιν των γιὰ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ καὶ νὰ λάβωμεν ἀφορμὴν γιὰ τὴν προσωπικήν μας πνευματικὴν οἰκοδομὴν, διὰ πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
«Τὸ δὲ τέλος πάντες ὁμόφρονες, συμπαθεῖς, φιλάδελφοι, εὔσπλαγχνοι, φιλόφρονες, μὴ ἀποδιδόντες κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἢ λοιδορίαν ἀντὶ λοιδορίας, τοὐναντίον δὲ εὐλογοῦντες, εἰδότες ὅτι εἰς τοῦτο ἐκλήθητε, ἵνα εὐλογίαν κληρονομήσητε. ὁ γὰρ θέλων ζωὴν ἀγαπᾶν καὶ ἰδεῖν ἡμέρας ἀγαθὰς παυσάτω τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ ἀπὸ κακοῦ καὶ χείλη αὐτοῦ τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον, ἐκκλινάτω ἀπὸ κακοῦ καὶ ποιησάτω ἀγαθόν, ζητησάτω εἰρήνην καὶ διωξάτω αὐτήν. ὅτι ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἐπὶ δικαίους καὶ ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν» (Α΄ Πέτρ. γ΄ 8-12).
«Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει…» (Α΄ Κορινθ. ιγ΄ 1-13).
Ἐπιμέλεια κειμένων: Πρωτοπρ. Γεώργιος Καλαντζῆς