Πνευματικά Κείμενα

... Ἀκόμη καὶ ἂν κάποιος δὲν εἶχε γνωρίσει προσωπικὰ τὸν Ἅγιο Πορφύριο, ἀλλὰ διάβαζε ἔστω καὶ λίγα ἀπ᾿ ὅσα γράφτηκαν γι᾿ αὐτὸν, δὲν θὰ δυσκολευόταν νὰ συμπεράνει πὼς ὁ Γέροντας ὑπῆρξε πνευματικὸς ἄνθρωπος πατερικῶν προδιαγραφῶν καὶ πὼς ἡ διδασκαλία του χειραγωγεῖ μὲ ἀσφάλεια σηματωροῦ στὴ γνήσια πνευματικὴ ζωή. Ὅ,τι ἀκολουθήσει θὰ εἶναι κάποιες ἁπλὲς νύξεις καὶ ἐπισημάνσεις γιὰ τὸ θέμα.

«Ὅμηρον ἐξ Ὁμήρου σαφηνίζειν» θὰ προσπαθήσουμε, ὅσα θὰ ἀκολουθήσουν νὰ φέρουν ὄχι μόνο τὸ πνεῦμα ἀλλὰ καὶ τὴν αὐθεντικότητα τοῦ λόγου τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου.

Ὁ Γέροντας Πορφύριος δὲν ξεχωρίζει τὴν πνευματικὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπη ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου οὔτε τοποθετεῖ στεγανὰ καὶ διαχωρισμούς. Εἶναι ὁ ἴδιος ἀκέραιος καί ἀρνεῖται τοὺς ὅποιους μονισμοὺς ἢ ἀκρωτηριασμοὺς στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου.
Ἐνῶ δίνει μεγάλη σημασία στὸ ἐνδιαφέρον γιὰ λειτουργική ζωή, τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν πατερικῶν κειμένων ἀκόμη καί στοὺς ὑμνολογικοὺς κανόνες καὶ τὰ τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας, παράλληλα ὑποδεικνύει τὸν περίπατο στὴν ὕπαιθρο καὶ τὴν πορεία στὴν ἐξοχή, τὴν καλλιέργεια τῶν φυτῶν, τῶν λουλουδιῶν καὶ τῶν δένδρων, ἀκόμη καὶ τὴν ἐνασχόληση «μὲ τὴν τέχνη, τὴ μουσικὴ κ.λπ. καὶ πιστεύει ὅτι καὶ ὅλα αὐτὰ ἐπιδροῦν «σὰν φάρμακα», ποὺ βοηθοῦν στὴ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ὁ ἀτόφιος καὶ ἀκέραιος ἄνθρωπος, ποὺ θέλει ἀτόφιους καὶ χαρούμενους καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους. Βλέπει ὅλα τὰ πράγματα καὶ ὁλόκληρη τὴν κτίση ὡς ἀναγωγικὰ καὶ ὁδηγητικὰ πρὸς τὸν Χριστό. «Ὅλα εἶναι ἅγια, καὶ ἡ θάλασσα καὶ τὸ μπάνιο καὶ τὸ φαγητό. Ὅλα νὰ τὰ χαίρεστε. Ὅλα μᾶς πλουτίζουν, ὅλα μᾶς ὁδηγοῦν στὴ μεγάλη Ἀγάπη, ὅλα μᾶς ὁδηγοῦν στὸν Χριστό».
Ὁ Γέροντας Πορφύριος μιλοῦσε γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ ἀπὸ βιώματα ποὺ ὁ ἴδιος ζοῦσε. Ἔλεγε, «ὅταν βρεῖς τὸν Χριστό, σοῦ ἀρκεῖ, δὲν θέλεις τίποτ’ ἄλλο. Γίνεσαι ἄλλος ἄνθρωπος. Ζεῖς παντοῦ, ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός. … στὸν οὐρανὸ μὲ τοὺς ἀγγέλους καί μὲ τοὺς ἁγίους, στὴ γῆ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, μὲ τὰ φυτά, μὲ τὰ ζῶα, μὲ ὅλους καὶ μὲ ὅλα.
Αὐτὴ ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι σχέση ἀγαπητική, ἐρωτική, ἀλλὰ καὶ μυστική.

Ἡ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ «κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ». «Κανεὶς νὰ μὴ σᾶς βλέπει, κανεὶς νὰ μὴν καταλαβαίνει τὶς κινήσεις τῆς λατρείας σας πρὸς τὸν Χριστό. Ὃλ’ αὐτὰ κρυφά, μυστικά, σὰν τοὺς ἀσκητές. … ὅπως τ’ ἀηδονάκι πού κελαηδάει μὲς στὸ δάσος. Στὴ σιγή. Χωρὶς κανεὶς νὰ τ’ ἀκούει, νὰ τὸ ἐπαινεῖ. Πόσο ὡραῖο κελάηδημα μὲς στὴν ἐρημιά!».

Ἡ πνευματικὴ ζωὴ στὸν Ἅγιο Γέροντα Πορφύριο δὲν ἔχει τὴν ἔννοια καταναγκαστικῶν ἔργων, ἀλλὰ ὑπαγορεύεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Γιὰ νὰ πιστοποιήσει καὶ νὰ βεβαιώσει αὐτή τὴν ἀλήθεια, φέρνει ὡς παράδειγμα καὶ ἐπιχειρεῖ ἀναγωγὴ πρὸς τὸν ἀνθρώπινο ἔρωτα ὥς καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς κλίμακος: «Ὁ ἐρώμενος δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει μακριὰ ἢ χωρὶς ἐπικοινωνία μὲ τὸ ἀγαπώμενο πρόσωπο· σκιρτάει ἡ καρδιά του ἀκόμη καί στήν ἀνάμνησή του. … Ἔτσι καὶ μὲ τὸν Χριστό. Θεῖος ἔρως. … Ὑποφέρεις ἀπὸ ἀγάπη καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβεις ἀναλύεσαι σὲ δάκρυα ἀγάπης, κατανύξεως, χαρᾶς. Αὐτὸ εἶναι κατάνυξη».
Ἡ πνευματικὴ ζωὴ «εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι τρέλα, εἶναι λαχτάρα Χριστοῦ. Εἶναι μέσα μας ὅλα αὐτά. Εἶναι ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς μας ἡ ἀπόκτησή τους». Ἡ ἀγαπητικὴ καὶ ἐρωτικὴ διάσταση τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι στοιχεῖο ποὺ σφραγίζει ὅλη τὴ διδασκαλία του καὶ προσανατόλιζε ὁλόκληρη τὴ ζωή του, ἐνῶ γιά πολλούς «ἡ πίστις, ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ἕνας ἀγῶνας, μία ἀγωνία κι ἕνα ἄγχος».
«Προσπαθῶ νὰ βρίσκω τρόπους ν’ ἀγαπήσω τὸν Χριστό. Δὲν χορταίνεται αὐτὴ ἡ ἀγάπη. Ὅσο ἀγαπάεις τὸν Χριστὸ τόσο νομίζεις ὅτι δὲν Τὸν ἀγαπάεις κι ὅλο λαχταράεις περισσότερο νὰ Τὸν ἀγαπήσεις καί χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνεις πηγαίνεις πιὸ ψηλά, πιὸ ψηλά!».

Οἱ καίριες ἐπισημάνσεις τοῦ Γέροντα γιὰ τὴν ἀγαπητικὴ διάσταση τῆς πνευματικῆς ζωῆς παραμένουν ἀφυπνιστικὲς καὶ καθοδηγητικὲς γιὰ ὅλους μας.
Ἔζησε ὁ ἴδιος τὴν πληρότητα αὐτῆς τῆς σχέσεως καὶ γι’ αὐτὸ προτρέπει καὶ ἐμᾶς νὰ συντονιστοῦμε στὴν ἴδια συχνότητα: «Διαρκῶς ν’ ἀτενίζετε πρὸς τὰ ἄνω, πρὸς τὸν Χριστό, νὰ ζεῖτε μὲ τὸν Χριστό, ν’ ἀναπνέετε μὲ τὸν Χριστό, νὰ πονᾶτε μὲ τὸν Χριστό, νὰ χαίρεστε μὲ τὸν Χριστό. Νὰ εἶναι τὸ πᾶν γιὰ σᾶς ὁ Χριστός. Ἡ ψυχή σας νὰ φωνάζει: ‘’Σέ, Νυμφίε μου, ποθῶ’’. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Νυμφίος, εἶναι ὁ Πατέρας, εἶναι τὸ πᾶν. … Ἡ ψυχὴ ποὺ εἶναι ἐρωτευμένη μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι πάντα χαρούμενη καὶ εὐτυχισμένη, ὅσους κόπους καὶ θυσίες κι ἂν κοστίσει αὐτό».

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ ἔχει ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. «Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Εἴμαστε εὐτυχισμένοι, ὅταν ἀγαπήσωμε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μυστικά καί τότε θά νοιώθουμε ὅτι καί ὅλοι οἱ ἄλλοι μᾶς ἀγαποῦν. Ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἐπεκτείνεται καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ νομίζουμε ὅτι δὲν βαδίζουν σωστὰ στὴ ζωή τους, γιατί πολλὲς φορὲς ἡ διάθεση καὶ ὁ καημός μας νὰ τοὺς διορθώσουμε εἶναι ἕνα εἶδος προβολῆς τοῦ ἐαυτοῦ μας».

Ὁ Ἅγιος πατὴρ Πορφύριος τόνιζε ἐπίσης ὅτι ὁ Χριστὸς φανερώνεται στὴ μεταξὺ μας ἑνότητα καὶ στὴν ἀγάπη Του, τὴν Ἐκκλησία. Γιὰ ὅλους μας τὸ σημαντικὸ εἶναι νὰ μποῦμε στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς συνανθρώπους μας, παίρνοντας τὶς χαρὲς καὶ τὶς λύπες ὅλων. Στὴν Ἐκκλησία προσευχόμαστε γιὰ ὅλους, πονᾶμε γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων καὶ γινόμαστε ἕνα μὲ κάθε δυστυχισμένο καὶ πονεμένο καὶ ἁμαρτωλό. Εἴμαστε ἀληθινοὶ χριστιανοί, ὅταν αἰσθανόμαστε βαθιὰ ὅτι εἴμαστε μέλη τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ μὲ μιὰ συνεχῆ σχέση ἀγάπης καί ὅ,τι κάνουμε στὴν πνευματικὴ ζωή, πρέπει νὰ γίνεται ἀπὸ ἀγάπη καὶ χωρὶς ὑστεροβουλία καί ὑπολογισμούς, ἀκόμη καί οἱ μετάνοιες καὶ κάθε κόπος ἔχουν ἀξία, ὅταν γίνονται ὄχι γιὰ νὰ κερδίσουμε κάτι, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ εἶναι ὁ παράδεισος, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. «Ὅποιος θέλει νὰ γίνει χριστιανός, πρέπει πρῶτα νὰ γίνει ποιητής. Νὰ πονάεις γι’ αὐτὸν ποὺ ἀγαπάεις. Ἡ ἀγάπη κάνει κόπο γιὰ τὸν ἀγαπημένο. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστὸ εἶναι ἄλλο πρᾶγμα, ἀπείρως ἀνώτερο». «Καὶ ὅταν λέμε ἀγάπη, δὲν εἶναι οἱ ἀρετὲς ποὺ θ’ ἀποκτήσουμε ἀλλὰ ἡ ἀγαπῶσα καρδία πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἄλλους».

Ὡστόσο, αὐτὴ ἡ ἀγάπη δὲν ἔρχεται «ἡμῶν κοιμωμένων ἢ ἡμῶν ἀδιαφορούντων». Ἀπαιτεῖ ἀγῶνα καὶ προπάντων ταπείνωση. «Ὁ Χριστὸς δὲν θὰ μᾶς ἀγαπήσει, ἅμα ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἄξιοι νὰ μᾶς ἀγαπήσει. … Ἂν δὲν ὑπάρχει ταπείνωση καὶ ἀνιδιοτέλεια δὲν μποροῦμε ν’ ἀγαπήσωμε καί νά ἀγαπηθοῦμε ἀπό τὸν Χριστό».
Ἐνῶ ὅλοι, ὅσοι τὸν γνώρισαν, καταλάβαιναν τὴν ἁγιότητά του, ὁ ἴδιος πίστευε ὅτι εἶναι τιποτένιος καὶ ἁμαρτωλός.
«Ὁ Θεὸς καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς, ὅπως ἐμένα, τοὺς ἀγαπάει καὶ θέλει νὰ γίνουμε καλοί».
«Οἱ Γέροντές μου δὲν μοῦ λέγανε τίποτα. Αὐτὴ τὴν παράδοση εἶχαν. Δὲν μὲ διδάσκανε μὲ λόγια, μόνο μὲ τὴ στάση τους. Ὅλα τὰ μάθαινα ἀπὸ τοὺς βίους τῶν ἁγίων». Τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ νοηματοδοτεῖ τὴν ζωὴ καὶ γεμίζει ἐλπίδα τὴν ὕπαρξή μας, δυναμώνει καὶ ὀρθοδρομεῖ τὴν προσευχή μας. Γι’ αὐτὸ τονίζει χαρακτηριστικὰ ὁ Γέροντας: «Παρακαλέστε: ‘’Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με’’. Ξέρει Ἐκεῖνος πῶς νὰ σᾶς ἐλεήσει, μὲ τί τρόπο». «Σημασία στὴν προσευχὴ δὲν ἔχει ἡ χρονικὴ διάρκεια ἀλλὰ ἡ ἔνταση. Νὰ προσεύχεσθε δοσμένα στὸν Θεὸ μὲ ἀγάπη καὶ λαχτάρα».

Ὁ Ἅγιος πατὴρ Πορφύριος εἶχε συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ ἐμπνεύσει καὶ τὸν πόθο γιὰ ἀληθινὴ προσευχή, ἀφοῦ «οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Ἡ προσευχὴ στὴ συνείδηση τοῦ Ἁγίου Γέροντα εἶναι «τὸ κλειδὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή». Ἐπισημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὸν Χριστό, ὅλα του τὰ προβλήματα τὰ ἀναθέτει σ’ Ἐκεῖνον, «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Τὴ δυσκολία καὶ τὶς θλίψεις καὶ τὴν χαρά μας τὰ κάνουμε προσευχή, γιατί ὅλα εἶναι μέσα στὴν πνευματικὴ ζωή. Ὅλα ἁγιάζονται, καὶ τὰ καλὰ καὶ τὰ δύσκολα, καὶ τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ πνευματικά, ὅταν ἀντιμετωπίζονται μὲ ἀγάπη καὶ φλόγα καὶ μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, χωρὶς ἄγχος καὶ καταπίεση.
Γιὰ τὴ μονολόγιστη εὐχή, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἔλεγε «δὲν εἶναι οἱ μέθοδοι καὶ οἱ τεχνικὲς ποὺ τὴν ἐξασφαλίζουν ἀλλὰ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ».

Ἔτσι δικαιολογεῖται τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐκζήτηση καὶ ἡ ἀπόκτηση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀποτέλεσε τὴ μόνη ἐπιδίωξη καὶ τὸ μόνο ζητούμενο τῆς ζωῆς του. Αὐτὴν μὲ ἐπίταση συμβούλευε νὰ ἐπιζητοῦν καὶ ὅσοι τὸν πλησίαζαν, γιατί πίστευε ὅτι ἐκεῖ «ἔγκειται ἡ οὐσία τῆς πνευματικῆς ζωῆς…». «Τὸ νὰ ρίχνεται κανεὶς στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ εἶναι τέχνη τεχνῶν… μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ κερδίζουμε τὸ πᾶν, τὴ χαρά, τὴν ταπείνωση, τὴν ἀγάπη, τὴν προσευχή, τὴν ἀνάταση. Ἡ χάρις τοῦ Χριστοῦ θὰ μᾶς ἀνακαινίσει». Ἄλλωστε ἡ ἀγάπη, ἡ ταπείνωση, ἡ ὑπακοὴ καὶ ὅλες γενικότερα οἱ ἀρετὲς δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀλλὰ μέσον καί προϋπόθεσεις γιὰ νὰ ἔλθει στὸν ἄνθρωπο ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ὁδηγεῖται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Ὁ Ἅγιος πατὴρ Πορφύριος συνιστᾶ, ὁ ἀγώνας καὶ ἡ πνευματική μας ζωὴ νὰ κατατείνουν στὴν ἀπόκτηση τῆς σχέσης μὲ τὸν Χριστὸ καὶ ὄχι στὸ κυνηγητὸ γιὰ τὴν ἐκδίωξη τοῦ κακοῦ.

Ἡ παρότρυνση αὐτὴ τοῦ Γέροντα ἔρχεται σὲ ἀπόλυτη συστοιχία μὲ τὴν Παύλεια συμβουλή, «ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τὸ ἀγαθόν», χωρὶς νὰ ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου οὔτε τὴν ἐμφάνιση τῶν παθῶν στὴ μετὰ τὴν πτώση ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ χωρὶς νὰ ἀγνοεῖ τὴν ἄσκηση οὔτε τὸ σκληρὸ δρόμο ποὺ διάλεξαν ὅσοι «ἔχυσαν αἷμα, γιὰ νὰ λάβουν Πνεῦμα». Ὅμως ὁ ἴδιος ἀπὸ τὴν προσωπική του ἐμπειρία καταλήγει «ὅτι πιὸ σύντομος καὶ σίγουρος δρόμος εἶναι αὐτὸς μὲ τὴν ἀγάπη. Μὴν πολεμᾶτε νὰ διώξετε τὸ σκοτάδι ἀπ’ τὸ δωμάτιο τῆς ψυχῆς σας, ἀνοῖξτε μιὰ τρυπίτσα, γιὰ νὰ ἔλθει τὸ φῶς, καὶ τὸ σκοτάδι θὰ φύγει.
Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες. Νὰ μὴν τὰ πολεμᾶτε, ἀλλὰ νὰ τὰ μεταμορφώνετε σὲ δυνάμεις, περιφρονώντας τὸ κακό».

Μετάνοια σημαίνει «χαρμολύπη» καί «κράτα τόν νοῦν σου στόν Ἄδη καί μή ἀπελπίζου». «Ὅλη ἡ δύναμή σας νὰ στρέφεται στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στὴ λατρεία Του, στὴν προσκόλληση σὲ Αὐτόν καί μελετώντας τοὺς βίους τῶν Ἁγίων καὶ τοὺς κανόνες, ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπ’ τὸ κακὸ καὶ τὶς ἀδυναμίες γίνεται μυστικά. Αὐτὴ τὴν προσπάθεια βρῆκα ὅτι εἶναι ὁ καλύτερος καὶ ἀναίμακτος τρόπος ἁγιασμοῦ. Ριχνόμαστε στὸ ἔλεός Του, γλυκαίνει ἡ καρδιά μας καὶ ὁ Κύριος μας ἀνεβάζει στὴν ἀγάπη Του. Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπός μας, νὰ φθάσωμε ἐκεῖ».
Ἀλλὰ καὶ οἱ μετάνοιες καὶ ὁ σωματικὸς κόπος, ὅταν γίνονται ἀπὸ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ ἐκφράζονται ὡς ἔρωτας καὶ λατρεία πρὸς Ἐκεῖνον, βοηθοῦνε καί προκαλοῦν κατάνυξη. «Μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ φεύγει καὶ τὸ μπέρδεμα καὶ ἡ μοναξιά, ἡ κατήφεια, ἡ μελαγχολία, τὸ ἄγχος, ἡ ἀρρώστια, ἡ κόλαση. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται εἰρηνικὸς καὶ χαρούμενος.»

Τὴν πρώτη κίνηση τὴν κάνει ὁ Χριστός: "Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες…". Γιὰ νὰ μετανοήσει ἡ ψυχή, πρέπει νὰ ξυπνήσει· ἐκεῖ βρίσκεται ἡ προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου καὶ γίνεται τὸ θαῦμα τῆς μετανοίας. Τὸ ξύπνημα ὅμως δὲν ἔγκειται μόνο στὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος μόνος δὲν μπορεῖ καί ἐπεμβαίνει καί ὁ Θεός. Τότε ἔρχεται ἡ θεία χάρις. Χωρὶς τὴν χάρι δὲν μπορεῖ οὔτε νὰ μετανοήσει ὁ ἄνθρωπος. "Ὅταν ὅμως ἔλθη ἡ χάρις, ὅλα τὰ ὑποφέρεις γιὰ τὸν Χριστὸ, μὲ χαρὰ, ἡ ζωὴ ἀλλάζει, ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν".

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τόνιζε πὼς ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ μόνος του μόνο γιὰ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἱκανός, ἐνῶ ὅ,τι καλὸ ἔχει νὰ παρουσιάσει εἶναι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ: «Πὰν γὰρ εἶδος ἀρετῆς ἐν ἡμῖν, τοῦ Θεοῦ ἐνεργοῦντος ἡμῖν προσγίνεται· τοῦ Θεοῦ δὲ μὴ ἐνεργοῦντος ἐν ἡμῖν, ἁμαρτία πᾶν τὸ παρ’ ἡμῶν γενόμενον».
Ὁ Ἅγιος Γέροντας Πορφύριος ἐπισήμαινε σὲ κάποιους κληρικούς: «Ὁ καλὸς πνευματικὸς εἶναι πρῶτα καλὸς ἐξομολογούμενος». «Ἐγὼ ἀπὸ μικρός το εἶχα – καὶ τώρα ἀκόμη. Ὅταν ἐξομολογοῦμαι μοῦ φεύγουν ὅλα. Κάθε μέρα σκέπτομαι ὅτι ἁμαρτάνω, ἀλλὰ ἐπιθυμῶ ὅ,τι μοῦ συμβαίνει νὰ τὸ κάνω προσευχὴ καὶ νὰ μὴν τὸ κλείνω μέσα μου».
Ἡ διαρκὴς αὐτὴ στάση μετανοίας, ἀποτελεῖ τὸ κατεξοχὴν γνώρισμα τῶν ἁγίων.
Ὁ ἅγιος Γέροντας δὲν μίλησε ἁπλῶς γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ ἀλλὰ μὲ τὴν ἀγάπη του μᾶς φανέρωσε τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι τὸ πᾶν καὶ ἡ ὄντως Ζωή.

Ὁ Ἅγιος Γέρων Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1906 στὸ χωρίον Ἅγιος Ἰωάννης Εὐβοίας ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φιλοθέους γονεῖς, τόν Λεωνίδα καὶ την Ἐλένη Μπαϊρακτάρη. Σὲ ἡλικία μικροτέρα τῶν 15 χρόνων πηγαίνει εἰς τὰ Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Τὸ 1926 χειροτονεῖται ἱερέας ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Σινᾶ, Πορφύριο τὸν Γ΄.
Τὸ 1940 ἀναλαμβάνει ἐφημέριος στὸν Ἅγιο Γεράσιμο Πολυκλινικῆς Ἀθηνῶν, στὴν ἔρημο τῆς Ὁμόνοιας. Ἀπὸ τὸ 1955 - 1990 ἀποσύρεται ἀρχικὰ στὰ Καλλίσια καὶ ἐν συνεχεία στὸ Μήλεσι, ὅπου ἱδρύει τὸ Ἡσυχαστήριον τῆς Μεταμορφώσεως.
Τὸ 1991 ἐπιστρέφει στὴν Μετάνοιά του, Ἅγιο Γεώργιο στὰ Καυσοκαλύβια, ὅπου στὶς 2 Φεβρουαρίου 1991 ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ καὶ τὸ 2013 ἔγινε ἡ ἁγιοκατάταξή του.

Ἀπό τό βιβλίο «Ὁ Γέροντας πορφύριος Καυσοκαλυβίτης ὁρόσημο ἁγιότητος στό σύγχρονο κόσμο»
Διασκευή π. Γεώργιος. Καλαντζῆς

 

άγιος γεράσιμος

Ἀπολυτίκιον 

Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα. 

 Ο Ναός μας πανηγυρίζει στις 20 Ὀκτωβρίου