I.ΝΑΟΣ

Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος γεννήθηκε τὸ 1506 στὰ Τρίκαλα τῆς Κορινθίας καὶ ἦταν ἀπόγονος τῆς ἀριστοκρατικῆς οἰκογενείας τῶν Νοταράδων. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Δημήτριος καὶ Καλή, ἐνῶ προπάππος του ἦταν ὁ Λουκᾶς Νοταρᾶς, τελευταῖος πρωθυπουργὸς τοῦ Βυζαντίου καὶ συγγενὴς ἐκ μητρὸς μὲ τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, τὸν μαρτυρικὸ Αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου.

Ἀφοῦ ἔλαβε πλουσιοτάτη παιδεία, περιόδευσε σὲ ὅλους τοὺς ἱεροὺς τόπους τῆς Ἑλλάδας. Πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, προσκύνησε τοὺς τάφους τῶν προγόνων του καὶ στὴ συνέχεια, ἀφοῦ ἐκάρη μοναχὸς στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀσκήτευσε μέσα σὲ σπήλαιο, στὴν ἔρημο τῆς Καψάλας (Κελλίον Μεγάλου Βασιλείου).

Τὸ 1540 περίπου μετέβη γιὰ προσκύνημα στοὺς Ἁγίους Τόπους. Ἀφοῦ παρέμεινε ἐκεῖ ὑπηρετῶντας ὡς κανδηλανάπτης στὸν Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἀσκούμενος στὶς Μονὲς πλησίον τοῦ Ἰορδάνου ἐπὶ 12 ἔτη, χειροτονήθηκε ἱερεὺς ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Γερμανό. Ἐπιθυμῶντας ὡστόσο, περισσότερη ἡσυχία, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Πατριάρχη ἀφήνοντας τὰ Ἱεροσόλυμα μετέβη στὴν Κρήτη καὶ ἀπὸ κεῖ στὴν Ζάκυνθο, ἐγκαταβιώνοντας πάντα σὲ σπήλαια, ἔρημες ἀπότομες καὶ κρημνώδεις τοποθεσίες.
Τὸ 1555 κατέληξε στὴν Κεφαλλονιὰ, ἐπιλέγοντας καὶ πάλι νὰ ζήσει ἀσκητικά, μέσα σὲ ἕνα σπήλαιο, στὴν περιοχὴ "Λάσση" τῆς πόλης τοῦ Ἀργοστολίου, ἐπὶ πέντε ἔτη.
Τὸ 1560 ἀνακαινίζοντας ἕνα ἐξωκκλῆσι τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στὴν περιοχὴ τῶν Ὁμαλῶν καὶ ὑποκύπτοντας στὶς παρακλήσεις πιστῶν τῆς περιοχῆς, ἵδρυσε γυναικεία κοινοβιακὴ Μονὴ μὲ πολυμελῆ ἀδελφότητα ὀνομάζοντάς την "Νέα Ιερουσαλήμ".

Λειτουργῶντας μάλιστα καὶ σχολεῖο μέσα στὴν Μονή, δίδασκε ὁ ἴδιος στὰ παιδιὰ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα, ἀνάγνωση καὶ γραφή, ἔτσι διετέλεσε -ἐκτὸς τῶν ἄλλων- καὶ ὡς «διδάσκαλος» ὁ Ἅγιος Γεράσιμος, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρεται στὸ πρακτικὸ τῆς ταφῆς του.
Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ φράση τοῦ Ἁγίου μὲ τὴν ὁποία νουθετοῦσε ἕως ἐσχάτου ἀναπνοῆς: "Τεκνία εἰρηνεύετε ἐν ἐαυτοῖς καὶ μὴ τὰ ὑψηλὰ φρονεῖτε".

Ἐκοιμήθη ἀνήμερα τῆς Παναγίας, τοῦ ἔτους 1579, ἔτσι γιὰ λόγους ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας, ἡ μνήμη τῆς κοιμήσεώς του μετετέθη τὴν ἑπομένη στὶς 16 Αὐγούστου.
Μετὰ 2 ἔτη, στὶς 29 Ὀκτωβρίου, ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ λειψάνου του, μὲ τὴν ἐπέμβαση ὅμως τῶν παπικῶν, οἱ Βενετσιάνοι διέταξαν τὴν ἐπαναταφή του.
Ἡ ἀνακομιδὴ ἔγινε ξανά, γιὰ δεύτερη φορά, στὶς 20 Ὀκτωβρίου τοῦ ἑπόμενου ἔτους, ἡμερομηνία ποὺ καὶ κυρίως καθιερώθηκε νὰ ἑορτάζεται ἡ μνήμη του πανηγυρικά.

Τὸ ἱερό του λείψανο παραμένει ἄφθαρτο καὶ εὐωδιάζον καὶ ἐκτίθεται πρὸς προσκύνηση καὶ ἁγιασμὸ τῶν πιστῶν μέσα σὲ τζαμένια λειψανοθήκη ποὺ ἐνσωματώνεται σὲ μεγαλύτερη, ἀσημένια, περίτεχνη λάρνακα, τοποθετημένη πάνω ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου.

Ἄγγελος οὐρανόφρων ἐγνωρίσθης ἐν κόσμῳ Γεράσιμε, ὡς ἄϋλος βιώσας,
τό σῶμα σου ἄφθαρτον μένον καί εὐωδίαν βλύζον ἀένναον
ἐξιστᾷ τούς ὁρῶντας καί πείθει βοᾶν πρός σέ ταῦτα:

Χαῖρε ἡ δόξα τῶν ἱερέων,
Χαῖρε τό κλέος τῶν μοναζόντων,
Χαῖρε τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων ὁ σύσκηνος,
Χαῖρε τῆς Τριάδος ὁ οἶκος ὁ πάντερπνος,
Χαῖρε ὕψος θείας γνώσεως δυσερμήνευτον πολλοῖς,
Χαῖρε βάθος ταπεινώσεως δυσαντίβλεπτον βροτοῖς,
Χαῖρε ὅτι ὡράθης θεωρίας ἀκρότης,
Χαῖρε ὅτι ἐφάνης πρακτικῆς ποδηγέτης.
Χαῖρε Κεφαλληνίας ἀδιάσειστος στῦλος,
Χαῖρε ὁ τοῦ Κυρίου γνησιώταος φίλος.
Χαῖρε λαμπτής εὐσεβοῦς ἀληθείας,
Χαῖρε σφραγίς νοερᾶς ἐργασίας.

Χαῖρε πάτερ Γεράσιμε.

Ἀπολυτίκιον 
 (Ἦχος α΄)

Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, 
καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, 
ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· 
ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· 
ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται· 
διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.

Εὐλογήσαντος τοῦ Ἱερέως ὁ ρμβ΄ (142) Ψαλμὸς καὶ τὸ Θεὸς Κύριος μετὰ τῶν στίχων αὐτοῦ. Εἶτα τὰ Τροπάρια:

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῷ θεοφόρῳ Γερασίμῳ προσπέσωμεν, οἱ ταῖς τοῦ βίου τρικυμίαις ποντούμενοι, ἀπὸ βαθέων κράζοντες ψυχῆς πρὸς αὐτόν· Ἅγιε Γεράσιμε, τῇ θερμῇ σου πρεσβείᾳ, σπεῦσον ἐξελοῦ ἡμᾶς, πειρασμῶν καὶ κινδύνων, καὶ Βασιλείας πάντων Οὐρανῶν, ἀξιωθῆναι, ἱκέτευε Ὅσιε.
Δόξα.
Οἱ ὑπ’ ὀδύνων χαλεπῶν κατεχόμενοι, καὶ συμφοραῖς καὶ ἀσθενείαις τρυχόμενοι, μετὰ κλαυθμῶν στενάζοντες ἐκ βάθους ψυχῆς, δράμωμεν δακρύοντες, Γερασίμου Τεμένει, κράζοντες ἐκ πίστεως· ἰατρὲ τῶν νοσούντων, ταῖς σαῖς πρεσβείαις μάκαρ πρὸς Θεόν, ῥῦσαι ἡμᾶς πολυτρόπων κακώσεων.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσωμέν ποτε, Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰ μὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ Σοῦ· Σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμὸς καὶ ὁ κανών.

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Τρισμάκαρ Γεράσιμε ἐκτενῶς, δέησιν προσάγων, μὴ ἐλλείπῃς τῷ Λυτρωτῇ, κινδύνων παντοίων διασῶσαι, τοὺς ἀδιστάκτῳ τῇ πίστει τιμῶντάς σε.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Ἡ θεία Σορός σου Πάτερ πιστοῖς, βρύει τὰς ἰάσεις, προσιοῦσι τῷ σῷ Ναῷ, καὶ πάθη ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, ὡς ἰατρὸς θεραπεύεις πανάριστος.
Δόξα.
Νοσοῦσάν μου ἴασαι τὴν ψυχήν, Γεράσιμε μάκαρ, τῶν νοσούντων ὁ ἰατρός, καὶ βαίνειν τὰς τρίβους τοῦ Κυρίου, σῇ μεσιτείᾳ παμμάκαρ ἐνίσχυσον.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Δυσώπει Παρθένε τὸν Σὸν Υἱόν, σὺν τῷ Γερασίμῳ, νεκρωθεῖσάν μου τὴν ψυχήν, ζωῶσαι ὁ πάλαι τὸν τῆς χήρας, υἱὸν ζωώσας τῷ θείῳ προστάγματι.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Ἔχοντές σε προστάτην πρὸς τὸν Θεὸν ἔνδοξε, οἱ Κεφαλληναῖοι τιμῶμεν καὶ ἱκετεύομεν, Πάτερ Γεράσιμε, τοὺς σὲ πιστῶς εὐφημοῦντας, πειρασμῶν ἀπάλλαξον τῇ μεσιτείᾳ σου.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Ἱκετεύομεν, Πάτερ, τὰ τῆς ψυχῆς ἴασαι πάθη, καὶ τὰ τραύματα ταύτης τάχος θεράπευσον, τῶν εὐφημούντων σε, καὶ γεραιρόντων ἐκ πόθου, μοναζόντων καύχημα μάκαρ Γεράσιμε.
Δόξα.
Εὐμενῆ σε προστάτην πρὸς τὸν Θεόν, Ὅσιε, πάντες προβαλλόμεθα Πάτερ, θεῖε Γεράσιμε, καθικετεύοντες, πειρατηρίων παντοίων, λυτρωθῆναι ἅπαντας τῇ μεσιτείᾳ σου.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Παναγία Παρθένε τὸν Λυτρωτὴν τέξασα, λύτρωσαι παντοίων κινδύνων τοὺς Σοὶ προστρέχοντας καὶ ἀνυμνοῦντάς Σε, Θεοκυῆτορ Μαρία, τῶν πιστῶν βοήθεια μόνη πανύμνητε.
Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων Γεράσιμε τὴν σὴν νῆσον καὶ τὴν ποίμνην, ἧς ἐκ Θεοῦ προστάτης γεγένησαι, καὶ ἄγρυπνος φύλαξ τούτων καὶ ῥύστης.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
Κάθισμα. Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Προστάτης θερμὸς ὑπάρχεις, ὦ Γεράσιμε, τοῖς πόθῳ τῷ σῷ Τεμένει προσπελάζουσι, καὶ πιστῶς γεραίρουσι καὶ βοῶσί σοι πανσεβάσμιε· ἐκ τῶν κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ὡς μέγας ἡμῶν φύλαξ καὶ πρόμαχος.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Θεοφόρε Γεράσιμε, λύτρωσαι κινδύνων τοὺς σὲ γεραίροντας, καὶ προστρέχοντας τῇ σκέπῃ σου, ὅπως σὲ ἀπαύστως μακαρίζωμεν.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Ἱκετεύομεν, Ὅσιε, τὴν νενεκρωμένην ψυχὴν ἡμῶν ζώωσον, καὶ ἀνάστησον πρεσβείαις σου, ἐκ βυθοῦ θανοῦσαν ἀπογνώσεως.
Δόξα.
Ὃν ἐπόθησας, Ὅσιε, σάρκα δι’ ὅν ἔτηξας καθικέτευε, τοῖς ὑμνοῦσί σε δωρήσασθαι, τῶν πλημμελημάτων τὴν συγχώρησιν.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ταῖς Μητρός Σου δεήσεσι, καὶ τοῦ σοῦ Ὁσίου Κύριε δώρησαι, τοῖς οἰκέταις Σου τὴν ἄφεσιν, τῶν πλημμελημάτων Ὑπεράγαθε.

ᾨδὴ ε΄. Ἵνα τὶ μὲ ἀπώσω.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Γερασίμου τοῦ θείου, ταῖς πανευπροσδέκτοις ὁ Θεὸς δεήσεσι, σκότους ἐξωτέρου καὶ γεέννης τοὺς δούλους Σου λύτρωσαι, καὶ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἀξιωθῆναι, καταξίωσον μόνε Μακρόθυμε.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Παρεστὼς τῇ Τριάδι, Πάτερ παμμακάριστε θεῖε Γεράσιμε, ὑπὲρ τῶν σῶν δούλων, καθικέτευε ταύτην μακάριε, τοῦ ῥυσθῆναι πάντας βιωτικῶν πειρατηρίων, τοὺς προστρέχοντας πίστει τῇ σκέπῃ σου.
Δόξα.
Ἀναιμάκτους θυσίας, λειτουργῶν προσέφερες Θεῷ τρισόλβιε, ἱερεὺς ὐπάρχων, τοῦ Ὑψίστου Γεράσιμε πάντιμε· ἀλλὰ τοῦτον Πάτερ, ἐκδυσωπῶν μὴ διαλείπῃς, ὑπὲρ πάντων τῶν πίστει τιμώντων σε.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Θεοτόκε Παρθένε, καύχημα καὶ στήριγμα πιστῶν Πανάμωμε, ἡ Θεογεννήτωρ, καὶ τῆς κτίσεως πάσης βασίλισσα, τοὺς ὑμνολογοῦντας, τὸν Σὸν Υἱὸν λύτρωσαι πάσης, ἐπηρείας δεινοῦ πολεμήτορος.

Διαβάστε περισσότερα: ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΓΕΡΑΣΙΜΟΝ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

Ἄγγελος οὐρανόφρων ἐγνωρίσθης ἐν κόσμῳ Γεράσιμε, ὡς ἄϋλος βιώσας,
τό σῶμα σου ἄφθαρτον μένον καί εὐωδίαν βλύζον ἀένναον
ἐξιστᾷ τούς ὁρῶντας καί πείθει βοᾶν πρός σέ ταῦτα:

Χαῖρε ἡ δόξα τῶν ἱερέων,
Χαῖρε τό κλέος τῶν μοναζόντων,
Χαῖρε τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων ὁ σύσκηνος,
Χαῖρε τῆς Τριάδος ὁ οἶκος ὁ πάντερπνος,
Χαῖρε ὕψος θείας γνώσεως δυσερμήνευτον πολλοῖς,
Χαῖρε βάθος ταπεινώσεως δυσαντίβλεπτον βροτοῖς,
Χαῖρε ὅτι ὡράθης θεωρίας ἀκρότης,
Χαῖρε ὅτι ἐφάνης πρακτικῆς ποδηγέτης.
Χαῖρε Κεφαλληνίας ἀδιάσειστος στῦλος,
Χαῖρε ὁ τοῦ Κυρίου γνησιώταος φίλος.
Χαῖρε λαμπτής εὐσεβοῦς ἀληθείας,
Χαῖρε σφραγίς νοερᾶς ἐργασίας.

Χαῖρε πάτερ Γεράσιμε.

Ἀπολυτίκιον 
 (Ἦχος α΄)

Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον,
καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν,
ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον·
ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν·
ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται·
διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.