Ὁμιλία 25/4/2023
Μὲ τὶς πρεσβεῖες καὶ τὸ παράδειγμα τῆς Παναγίας μας, τοῦ Μεγαλομάρτυρος ἁγίου Γεωργίου, τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Θωμᾶ καὶ τοῦ ἁγίου ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου καὶ τὴν Χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐλπίζουμε νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ περάσουμε ἀπὸ τὴν μίζερη καὶ κακὴ ἀπιστία μας στὴν καλὴ ἀπιστία.
Οἱ ἑορτὲς τῶν Ἁγίων ἀποτελοῦν εὐκαιρίες γιὰ ἐντρύφηση στὴ θαυμαστὴ καὶ ἁγιασμένη ζωή τους καὶ ἀφορμὲς ἀποφάσεων γιὰ τὴν καθημερινή μας ζωή. «Κάλλος πανηγύρεως εἶναι, ἢ λόγος σωτηριώδης, ἢ ἔργον καὶ πρᾶξις ἔνθεος». Ἰδιαίτερα οἱ ἆθλοι τῶν μαρτύρων παρουσιάζουν τὸ σταυροαναστάσιμο ἦθος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως ὁ Χριστός, ἔτσι καὶ οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μάρτυρες, ὁμολογῶντας πίστη στὸν σταυρωθέντα καὶ ἀναστάντα Κύριο, ἀρνούμενοι νὰ θυσιάσουν στὰ πάσης φύσεως εἴδωλα καὶ ὑπομένοντας φοβερὰ βασανιστήρια, ἐμπνέουν στοὺς πιστοὺς ἀνδρεῖο φρόνημα ἀνασταίνοντας τὴν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς.
Ὁ ἅγιος Γεώργιος κατ’ ἐξοχὴν ὑπέμεινε καρτερικὰ τὰ μαρτύρια τοῦ τροχοῦ, τοῦ λογχισμοῦ, τῶν θανάσιμων φαρμάκων, τῆς ἀσβέστου, τοῦ ξυλοδαρμοῦ, τῆς φυλακῆς ἀλλὰ καὶ κάθε στέρηση καὶ κακουχία ἀντὶ τῶν τιμῶν καὶ τῆς ἐγκόσμιας δόξας, διότι ἡ καρδιά του καταυγαζόταν ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως.
Γνώριζε καλὰ ὅτι, «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν ἀποκαλυφθῆναι δόξαν» (Ρωμ. 8,18). Στὸν ἅγιο Γεώργιο ἀποδόθηκε τὸ προσωνύμιο “μεγαλομάρτυς” καὶ τιμᾶται ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀλλόθρησκοι μουσουλμάνοι σέβονται τὸν ἅγιο, ἐπικαλούμενοι τὴ βοήθειά του μέχρι σήμερα.
Ἀκόμη καὶ ὁλόκληρη χώρα, ἡ Γεωργία, φέρει τὸ ὄνομά του. Στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματολογία σῴζονται πολλοὶ ἐγκωμιαστικοὶ λόγοι, καὶ πάμπολα θαύματα ἀναφέρονται γιὰ τὸν ἅγιο Γεώργιο ποὺ συνέβησαν, συντάχθηκαν, καὶ ἐκφωνήθηκαν σὲ διάφορες ἐποχὲς καὶ περιστάσεις.
Στὸν Πόντο ὑπῆρχε ἡ φημισμένη Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἁγ. Γεωργίου Περιστερεώτα. Ἡ θαυματουργὸς εἰκόνα τοῦ Μεγαλομάρτυρος προσήλκυε ὅλους τοὺς ποντίους ὡς μαγνήτης καὶ ἦτο ἡ παρηγοριά τους. Τὸ ξακουστὸ καὶ περίλαμπρο μοναστῆρι διαλύθηκε στὶς 17 Ἰανουαρίου 1923, ὅταν κατέφθασε σ' αὐτὸ Τουρκικὸ τάγμα στρατοῦ, τὸ ὁποῖο ἐξεδίωξε τοὺς πατέρας. Ἡ εἰκόνα εἶναι μαρμάρινη καὶ εἰκονίζει ἔφιππο τὸν Ἅγιο Γεώργιο, ἔχοντα χρυσὸ φωτοστέφανο καὶ σύμφωνα μὲ τὶς γνωματεύσεις τῶν ἀρχαιολόγων ἀνάγεται στὸν 9 μ.Χ. αἰῶνα, μεταφέρθηκε στὴν Ἑλλάδα στὶς 24-8-1969 καὶ ἐνεθρονίσθηκε σὲ νέο ναὸ ποὺ ἔκτισε ἡ πίστη τῶν Ποντίων στὸ Ροδοχώρι Ναούσης.
Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ξενοφῶντος Ἁγίου Ὄρους ὑπάρχει μιὰ μεγάλη εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἡ ὁποία κατὰ τὴν παράδοση ἔφθασε πλέοντας στὴν παραλία. Στὸ σημεῖο τῆς ἀκτῆς (ὅπου προσάραξε ἡ ἁγία εἰκόνα) ἀναβλύζει ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα ἰαματικὸ ἁγίασμα.
Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ζωγράφου Ἁγίου Ὄρους (Βουλγάρικο) ὑπάρχουν τρεῖς θαυματουργὲς εἰκόνες, μία τῶν ὁποίων εἶναι ἡ τοῦ ἡγεμόνα τῆς Μολδοβλαχίας Στεφάνου, ποὺ στὸν ὕπνο του εἶδε τὸν Ἅγιο Γεώργιο λουσμένο στὸ φῶς καὶ τοῦ λέγει: «Πάρε θάρρος καὶ μὴ φοβᾶσαι τὸ πλῆθος τῶν ἀντιπάλων σου, θὰ τοὺς νικήσεις. Μετὰ τὴν νίκη σου θέλω νὰ βοηθήσεις στὴν ἀνακαίνιση τῆς Μονῆς μου· ὀνομάζεται Ζωγράφου καὶ εἶναι στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ θέλω νὰ ἀφιέρωσης τὴν εἰκόνα μου ποὺ ἔχεις».
Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους φυλάσσεται ἡ θαυματουργὸς εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου «τοῦ Φανερωμένου». Ἡ προσωνυμία «Φανερώμενος» δόθηκε στὸν ἅγιο μετὰ ἀπὸ θαῦμα ποὺ ἔγινε τὸ 1821.
Ὁ Ἅγιος Γεώργιος μέ τήν πίστη του στόν Χριστό μέχρι θανάτου, διδάσκει πίστη καὶ γεναιότητα καὶ μὲ τίς θαυματουργές εἰκόνες του καὶ τὰ ἄπειρα θαύματά του προσφέρει αἰσιοδοξία καὶ ἐλπίδα καὶ καλεῖ ὅλους, ὅσοι τόν τιμοῦμε, νά τόν μιμούμεθα καθ’ ὅτι «τιμή Ἁγίου μίμησις ἐστι Ἁγίου».
Ἡ καλὴ ἀπιστία τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ
Γιὰ τὴν καλὴ ἀπιστία τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Θωμᾶ ἀναφέρει ἕνας στοχαστής:
«Ἡ ἀμφιβολία, ὁ δισταγμὸς καὶ ἡ ὀλιγοπιστία, εἶναι φυσιολογικὰ σ’ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἀναζητᾶ τὸ Θεὸ μὲ τὸ νοῦ του.
Οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, τὸν παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς προσθέτει πίστη, στὴν ὑπάρχουσα πίστη τους. Ἡ πίστη εἶναι ὑπέρλογη καὶ ἡ ἀπιστία παράλογη. Ἡ ἀπιστία, συχνὰ-πυκνά, προέρχεται ἀπὸ ἐπιπολαιότητα, ἀπὸ ρηχότητα σκέψεως, ἀπὸ ἄστατο βίο καὶ μπερδεμένη συνείδηση.
Ἡ ἐκκλησία μας τὴν ἀπιστία τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ, τὴν ὀνομάζει καλὴ. Μακάρι νὰ ἔχουμε καὶ ἐμεῖς τὴν καλὴ ἀπιστία τοῦ ἀπ. Θωμᾶ!
Εἶναι γεγονὸς ὅτι ὁ ἀπ. Θωμᾶς ἀμφιβάλλει ὅμως δὲν ἀπιστεῖ, ἀλλὰ ζητᾶ τεκμήρια γιὰ τὴν βεβαίωση τῆς πίστεώς του.
Ὁ γνωστὸς γιὰ τὸν ἐνθουσιασμό του καὶ ἀπὸ ἄλλες περιπτώσεις ἀπ. Θωμᾶς δὲν εἶναι ἕνας σκεπτικιστὴς ἀπομονωμένος καὶ μειονεκτικός. Τολμᾶ, ἀναζητᾶ, ἀνιχνεύει, ψάχνει. Ζητᾶ τὴν ἀλήθεια, μιὰ ἄμεση ἐπαφὴ μαζί της. Ἦταν εἰλικρινής, γνήσιος, τίμιος καὶ ἀληθινός. Ἡ καλὴ του ἀπιστία ἔκανε τὸν Χριστὸ νὰ ξαναέλθει. Ὁ Χριστὸς ξανάρχεται νὰ τὸν συναντήσει. Ξανάρχεται ὅπως γιὰ τὸ ἀπ. Θωμᾶ, ἔτσι καὶ γιὰ τὸν καθένα μας, ὅταν ὑπάρχει καλὴ διάθεση ἀπὸ μέρους μας.
Ἡ πίστη μας ὅμως, μερικὲς φορές, εἶναι ψυχρὴ καὶ χειρότερη ἀπὸ ἀπιστία, ἔχουμε τὴν πίστη ὡς πανοπλία γιὰ νὰ μᾶς ἐκτιμοῦν, νὰ μᾶς θαυμάζουν καὶ νὰ μᾶς προσέχουν. Ἡ πίστη μας ἔχει ἀρκετὰ στοιχεῖα μυστικῆς ἐγωπάθειας καὶ νοσηρῆς συναισθηματικότητας.
Ἡ ἀπιστία, φυσικὰ, εἶναι ἐλεύθερη ἐπιλογὴ τοῦ καθενός. Ἡ ἀπιστία λέει πὼς βασίζεται μόνο σὲ ὅ,τι βλέπει καὶ πιάνει καὶ κατανοεῖ ἡ λογική. Ἡ πίστη εἶναι μὲ δυσκολία, μὲ ρίσκο καὶ τόλμη. Γι’ αὐτὸ μακαρίζει αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν χωρὶς χειροπιαστὲς ἀποδείξεις. Ἡ πιὸ δυνατὴ ἀπόδειξη εἶναι ἡ βεβαίωση τῆς καρδιᾶς μας.
Ὅταν διαβάζουμε τὰ σχετικὰ μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ στὰ Εὐαγγέλια, βλέπουμε ὅτι ὅλοι οἱ Μαθητὲς ἦταν περίπου στὴν ἴδια κατάσταση. Ὅταν ἦρθαν οἱ Μυροφόρες, γιὰ νὰ τοὺς ποῦν ὅτι πῆγαν στὸν τάφο καὶ δὲν βρῆκαν τὸν Χριστό, ἀλλὰ ἀντιθέτως Τὸν συνάντησαν ἀναστημένο, «ἠπίστουν αὐταῖς» καὶ «ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος τὰ ῥήματα αὐτῶν», βλέπουμε ὅτι σχεδὸν ὅλοι οἱ Μαθητὲς εἶχαν τὴν ἴδια ἄποψη ποὺ εἶχε καὶ ὁ ἀπ. Θωμᾶς.
Τὸ περιεχόμενο λοιπὸν τῆς ἀπιστίας τοῦ ἀπ. Θωμᾶ ἦταν αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στοὺς ἀνθρώπους ὅταν ἀποχωρίζονται ἀπὸ κάποιον τὸν ὁποῖο ἀγαποῦν καὶ τοὺς μπαίνει ἡ ἰδέα ὅτι δὲ θὰ τὸν ξαναδοῦν ποτὲ. Ἡ ἀπιστία του προερχόταν ἀπὸ τὴ θλίψη ποὺ περιγράφει ὁ Χριστὸς τὸ βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, τὴ θλίψη ποὺ θὰ περνοῦσαν οἱ Μαθητές, γιατὶ δὲ θὰ Τὸν ἔβλεπαν γιὰ λίγο. Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν ἔκανε, καὶ ἐκεῖνον καὶ τοὺς ἄλλους Μαθητές, νὰ γίνουν ὁλιγόπιστοι, νὰ μὴν μποροῦν νὰ πιστέψουν ὅτι ἀναστήθηκε καὶ ὅτι εἶναι πάλι μαζί τους.
Σὲ μᾶς βέβαια ὑπάρχουν κάποιες ἄλλες ἀπιστίες. Συνήθως εἶναι δύο εἰδῶν.
Ἡ μία ἀπιστία κατὰ τὴν ὁποία πιστεύει κανεὶς στὸ Θεό, ὅτι ὑπάρχει Θεός, ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα παραμένουν σὰν ἰδέες, σὰν ἀπόψεις, σὰν τοποθετήσεις, καὶ δὲν ἔχουν ἐσωτερικὸ ἀντίκρυσμα. Δὲν ἔχουν περάσει ἀπὸ τὸ μυαλὸ στὴν καρδιά. Εἶναι ἁπλῶς ἰδέες καὶ ἀπόψεις ποὺ ἔχουμε στὸ μυαλό μας καὶ τὶς ὁποῖες μπορεῖ μὲν νὰ ὑπερασπιζόμαστε, γιὰ τὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ φιλονικοῦμε μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ μέσα μας δὲν ἔχουν ἀντίκρυσμα. Αὐτὴ εἶναι μία ἀπιστία ποὺ κυριαρχοῦσε πάντοτε καὶ κυριαρχεῖ καὶ τώρα, καὶ βρίσκεται καὶ μέσα σὲ μᾶς.
Ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη ἀπιστία. Εἶναι ἡ ἀπιστία ποὺ εἶναι προϊὸν τοῦ πολιτισμοῦ στὸν ὁποῖο ζοῦμε σήμερα, τοῦ σημερινοῦ τρόπου ζωῆς. Βλέπετε, σήμερα ὁ ἄξονας τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἡ ἀναφορά τους δὲν εἶναι ὁ Θεός. Εἶναι ἄλλα πράγματα, ποὺ πολλὲς φορὲς δημιουργοῦν μέσα στοὺς ἀνθρώπους φοβερὲς ὑπαρξιακὲς ἀγωνίες, μὲ πολὺ μεγάλη ἀνασφάλεια στὴ ζωή τους. Ἀλλὰ ἀπ’ αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς ἀπιστίας, ὅπως κι ἀπὸ τὸ προηγούμενο -δηλαδὴ μία πίστη ποὺ στηρίζεται μόνο στὸ μυαλὸ καὶ στὴ λογικὴ καὶ δὲν ἔχει κατεβεῖ στὴν καρδιά, δὲν ἔχει γίνει φρόνημα, ἀπόφαση καὶ θέληση, καὶ δημιουργεῖ ἀνασφάλεια καὶ παραμένει ὡς σκέψεις μόνον καὶ ὡς ἰδεολογία.
Πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουμε καὶ θὰ θεραπεύσουμε τὶς ἀπιστίες μας, ἀναρωτιέται ὁ στοχαστής μας.
«Ἡ πρώτη ἀπιστία μας θεραπεύεται μὲ τὴν πίστη ποὺ εἶχε ὁ ἀπ. Θωμᾶς, ἀκολουθῶντας τὸν Χριστό. Ὄταν τὰ λόγια μας γίνονται ἀποφάσεις καὶ οἱ προθέσεις μας πράξεις. Ἀλλὰ καὶ ἡ δεύτερη μορφή ἀπιστίας, ἡ ἀπιστία τῆς ἐποχῆς μας, θεραπεύεται μὲ τὴν τακτικὴ τοῦ ἀπ. Θωμᾶ. Ὁ ἀπ. Θωμᾶς στάθηκε μπροστὰ στὸ Θεὸ καὶ μπροστὰ στοὺς συμμαθητές του ἀληθινὸς καὶ εἰλικρινῆς. Ἡ ἀπιστία τοῦ ἀπ. Θωμᾶ δὲν μοιάζει μὲ τὴν ἀπιστία τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Ποὺ δὲν πιστεύει παρὰ μόνο στὸν ἑαυτό του. Ἡ ἀπιστία αὐτὴ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου κρύβει ἀπέραντη μοναξιά, ἐνῶ τοῦ ἀπ. Θωμᾶ φανερώνει καὶ μιὰ αὐθεντικότητα τοῦ ἀληθινοῦ ἀναζητητῆ. Ἐκφράζεται μὲ εὐθύτητα καὶ ἀκεραιότητα ποὺ δὲν ὁδηγεῖ σὲ ὑπαρξιακὴ ἀγωνία. Ὁ ἀπ. Θωμᾶς εἶναι γεμάτος μὲν ἀπὸ θλίψη, γιατὶ δὲ βλέπει τὸν ἀγαπημένο του Δάσκαλο καὶ τὸν γεμίζει πόνο, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε καὶ πάλι «μεθ’ ἡμέρας ὀκτὼ» ὁ Χριστὸς θὰ ἐμφανιστεῖ χάριν τοῦ ἀπ. Θωμᾶ.
Ὅπως καταλαβαίνουμε ὅλοι μας, αὐτὸ γίνεται καὶ σήμερα στὴν Ἐκκλησία μας, ἀφοῦ «μεθ’ ἡμέρας ὀκτώ», κάθε ἑβδομάδα καὶ κάθε Κυριακή καὶ σὲ κάθε ἑορτὴ μποροῦμε νὰ προσερχόμεθα στὴ Θεία Λειτουργία καὶ νὰ συμμετέχουμε στὴ Θεία Εὐχαριστία, ἐκεῖ ποὺ ἐμφανίζεται ὁ Χριστός ποὺ σταυρώθηκε γιὰ τὸν καθένα μας καὶ γιὰ ὅλους. Τώρα φανερώνεται στὴν Ἐκκλησία Του, στὸ χῶρο ὅπου ὁ ἕνας ἀναπληρώνει τὶς ἐλλείψεις τοῦ ἄλλου καὶ ὅλοι μαζὶ ἀπολαμβάνουμε τὴ δωρεὰ τῆς εὐλογίας τῆς Ἀναστάσεώς Του».
Καὶ βέβαια, μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν μέσα τους τὸ φρόνημα τοῦ ἀπ. Θωμᾶ, αὐτὴ τὴν καλὴ ἀπιστία ποὺ στοὺς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας ὑμνεῖται–«ὦ καλὴ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ»-, ἐκείνη τὴν ἀπιστία δηλαδὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ περιμένει νὰ δεῖ, λαχταρᾶ ν’ ἀγγίξει, τὸν ἀγαπημένο Tου, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει χωρὶς Ἐκείνον.
Σήμερα εἰς τὴν ἑορτὴν τοῦ ἁγίου ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, μὲ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, μᾶς κάλεσε καὶ πάλιν μὲ ὑποθῆκες θείας βοηθείας ἀπάθειας, ἀλλὰ καὶ σεβασμοῦ τῆς παρουσίας Του.
«Καὶ προσκαλεῖται τοὺς δώδεκα, καὶ ἤρξατο αὐτοὺς ἀποστέλλειν δύο δύο, καὶ ἐδίδου αὐτοῖς ἐξουσίαν τῶν πνευμάτων τῶν ἀκαθάρτων, καὶ παρήγγειλεν αὐτοῖς ἵνα μηδὲν αἴρωσιν εἰς ὁδὸν εἰ μὴ ράβδον μόνον, μὴ πήραν, μὴ ἄρτον, μὴ εἰς τὴν ζώνην χαλκόν, ἀλλ᾿ ὑποδεδεμένους σανδάλια, καὶ μὴ ἐνδεδύσθαι δύο χιτῶνας («ζητεῖται πρῶτον τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσονται»). καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ὅπου ἐὰν εἰσέλθητε εἰς οἰκίαν, ἐκεῖ μένετε ἕως ἂν ἐξέλθητε ἐκεῖθεν· καὶ ὅσοι ἐὰν μὴ δέξωνται ὑμᾶς μηδὲ ἀκούσωσιν ὑμῶν, ἐκπορευόμενοι ἐκεῖθεν ἐκτινάξατε τὸν χοῦν τὸν ὑποκάτω τῶν ποδῶν ὑμῶν εἰς μαρτύριον αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται Σοδόμοις ἢ Γομόρροις ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ. Καὶ ἐξελθόντες ἐκήρυσσον ἵνα μετανοήσωσι, καὶ δαιμόνια πολλὰ ἐξέβαλλον, καὶ ἤλειφον ἐλαίῳ πολλοὺς ἀρρώστους καὶ ἐθεράπευον» (Μάρκ στ΄ 7-13).
Ἀλλοίμονο σὲ μᾶς τοὺς νέο-ἕλληνες ποὺ ὁ Κύριος ἰδιαιτέρως ἦλθε πρὸς ἐμᾶς μὲ τὸ νὰ εἶναι πρωτοτύπως τὸ Εὐαγγέλιόν Του γραμμένο στὰ ἑλληνικά, μὲ τὴν παρουσία τῶν ἀπείρων Ἁγίων καὶ Μαρτύρων καὶ μὲ τὴν δημιουργίαν τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ Παραδόσεως, καὶ ἐμεῖς μὲ τὴν ἀποστασία μας τὸν παραθεωροῦμε τὸν προσβάλουμε, τὸν ἀρνούμεθα.
Εἴθε οἱ πρεσβεῖες τῆς Παναγίας ποὺ τόσο τιμήθηκε, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ὅλων τῶν Ἑλλήνων Ἁγίων, νὰ μᾶς χαρίσει τὴν μετάνοιαν τῶν Νινευϊτῶν γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν καταδίκη ἐν ἡμέρα κρίσεως.
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔρχεται κοντά μας, συγκαταβαίνει μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας γιὰ νὰ πιστέψουμε ὁλοκληρωτικὰ -«Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεὸς μου»- νὰ μᾶς ἁγιάσει, νὰ μᾶς καταστήσει συγκληρονόμους Του, «σύσσωμους καὶ σύναιμους Χριστοῦ» καὶ «Θεοὺς κατὰ χάριν».
Ἐάν, λοιπόν, κι ἐμεῖς μετανοιώνουμε καὶ ἔχουμε τὸ ἴδιο φρόνημα μὲ τὸν ἀπ. Θωμᾶ, τότε θὰ ἐμφανιστεῖ καὶ σὲ μᾶς. Κι ἂν ἀκόμη ἐμεῖς δὲν Τὸν δοῦμε, ἀλλὰ ἔχουμε μέσα μας αὐτὸ τὸ φρόνημα, τότε πάλι θὰ τύχουμε αὐτοῦ τοῦ μακαρισμοῦ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός: «Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες». Αὐτὴ τὴ λαχτάρα, αὐτὴ τὴν προσδοκία, αὐτὴ τὴν προσμονὴ, εἴθε ὁ Θεὸς νὰ τὴ χαρίσει σὲ ὅλους μας.
Ὁμιλία 25/4/2023
Ἐπιμέλεια-Διασκευή κειμένων π. Γεώργιος Καλαντζῆς