Ενοριακές συνάξεις-Ομιλίες

(Συνάντηση νέων 2/Φεβ./2021)

Ὅλες οἱ ἑορτὲς καὶ ἰδιαίτερα οἱ Δεσποτικὲς καὶ οἱ Θεομητορικὲς ἑορτές, ἀλλὰ καὶ κάθε λειτουργία εἶναι ἐπιβεβαίωση τῆς σωτήριας παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀνακαίνησις τῆς προσωπικῆς μας πνευματικῆς ζωῆς μας καὶ συνεχὴς ἐπιβεβαίωσις ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὴν ἀρχαία κατάρα, ἀπὸ ἐκείνη τὴν προγονικὴ κατάρα καὶ καταδίκη τὴν πρὸ Χριστοῦ ποὺ τὴν εἴχαμε ὅλοι κοινὴ καὶ ἴδια, ἐκχυμένη σὲ ὅλους ἀπὸ τὸν προπάτορα Ἀδάμ, ἀπὸ τὴ ρίζα τοῦ γένους μας καὶ ἦταν συνημμένη μὲ τὴ φύσι.Ὁ καθένας, μὲ ὅσα ἔπραττε προσωπικῶς, ἐπέσυρε ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν ὑπόστασί του ἀπλῶς ἤ τὴν μομφὴ ἤ τὸν ἔπαινο, ἐνῶ δὲν μποροῦσε νὰ κάμη τίποτε ἀπέναντι σ’ ἐκείνη τὴν κοινὴ κατάρα καὶ καταδίκη καὶ ἀπέναντι στὸν πονηρὸ κλῆρο ποὺ κατέβαινε ἀπὸ ἐπάνω σ’ αὐτόν καὶ δι’ αὐτοῦ στοὺς ἀπογόνους του.

Ἀλλ’ ἦλθε ὁ Χριστὸς ἐλευθερωτὴς τῆς φύσεως «τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν», ποὺ μετέβαλε τὴν κοινὴ κατάρα σὲ κοινὴ εὐλογία, ἀφοῦ ἀνέλαβε τὴν ἔνοχη φύσι μας ἀπὸ τὴν ἀκήρατη Παρθένο καὶ τὴν ἤνωσε στὴν ὑπόστασί Του τὴν κατέστησε ἀθώα καὶ δικαιωμένη, ὥστε καὶ οἱ γεννώμενοι πνευματικὰ ἀπὸ Αὐτὸν ἔπειτα, νὰ μένουν ὅλοι ἔξω ἀπὸ τὴν προγονικὴ ἐκείνη κατάρα καὶ καταδίκη. Γιὰ νὰ παράσχη δὲ τελεία ἀπολύτρωσι ὄχι μόνο στὴ φύσι τὴν ὁποία ἔλαβε ὁ ἴδιος ἀπὸ ἐμᾶς σὲ ἀδιάσπαστη ἕνωση, ἀλλὰ καὶ στὸν καθένα ἀπὸ τοὺς πιστεύοντας σ’ Αὐτόν καθόρισε καὶ θεῖο βάπτισμα κι’ ἔθεσε σωτηρίους νόμους, ἐκήρυξε μετάνοια σὲ ὅλους καὶ μεταδίδει τὴ χάρι του μὲ τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα Του καὶ ἔτσι ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς πιστεύοντας ποὺ δέχεται τὸ βάπτισμα καὶ πολιτεύεται κατὰ τὶς θεῖες ἐντολὲς καὶ γίνεται μέτοχος τοῦ Θεουργοῦ Ἄρτου καὶ τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου, θεοῦται κατὰ χάριν. Διὰ τῶν μέσων τούτων ὁ Χριστὸς μᾶς ἐδικαίωσε ὑποστατικῶς καὶ μᾶς ἐπανέφερε στὴν ὑπακοὴ τοῦ οὐρανίου Πατρός. Τὴν ἴδια δὲ τὴ φύση ποὺ προσέλαβε ἀπὸ ἐμᾶς καὶ ἀνανέωσε, τὴν ἔδειξε ἁγιασμένη καὶ δικαιωμένη καὶ σὲ ὅλα ὑπήκοο στὸν Πατέρα, δι’ ἐκείνων ποὺ ἔπραξε καὶ ἔπαθε ἑνωμένος μὲ αὐτὴν ὑποστατικῶς.

Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς λέγει:

(Συνάντηση νέων 26 Ιαν.2021)

Ἡ προσευχή ἀξιοποιεῖ τόν χρόνο καί εὐλογεῖ τόν κόπο μας, φωτίζει τόν νοῦ μας, καθαρίζει τήν καρδιά μας, ἀνάβει τήν ἀγάπη μας.
Ἀπό παντοῦ ἀκοῦμε καί λέγεται ὅτι ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται γιά τήν ἀγωνία, τό ἄγχος, τίς νευρώσεις, τήν σύγχυση, τήν κυριαρχία τῆς μηχανῆς καί τῆς τεχνολογίας, πού συμπιέζει ἀσφυκτικά τήν ζωή τῆς καρδιᾶς μας. Ὑλισμός, μηδενισμός, ἀτομισμός, σκληρότης, ἀπομόνωση, ἀνασφάλεια, θάνατος τῆς ἀγάπης, καταδίκη της ζωῆς τοῦ πνεύματος, ἀπορρόφηση ἀπό τό σάρκινο «ἐγώ», δίψα γιά ἐγκόσμια γνώση καί δόξα μόνον, περιφρόνηση τῆς πνευματικῆς γνώσεως, λησμοσύνη τῆς θείας καταγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἔκαναν τούς ἀνθρώπους κινούμενα ἐρείπια σ’ ἕνα πέλαγος ἀδιεξόδων.
Ἄν γιά κάθε ἐποχή ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ μοναδική εἰρήνη, ἰδιαιτέρως γιά τήν δική μας εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη ἀναφορᾶς εἰς Αὐτόν («ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθέμεθα»). Ἡ ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ γίνεται ἐπιτακτική. Μᾶς προσκαλεῖ νά ἰσορροπήσουμε καί νά βροῦμε τήν δική Του εἰρήνη: «εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν, οὐ καθώς ὁ κοσμός δίδωσι ὑμῖν».

Ἄν Τόν ἀναζητούσαμε ἀδιάκοπα μέ φλογερό ζῆλο, τότε δέν θά περνοῦσαν ἄσκοπα τόσες ὧρες σέ μάταιους λογισμούς, σέ ὑλόφρονες συζητήσεις καί ἁμαρτωλές πράξεις, πού αὐξάνουν τήν ἀγωνία καί τήν «βιοτική μέριμνα» καί μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τό θεῖο λιμάνι τῆς δικῆς Του εἰρήνης. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα εἴμεθα δυστυχισμένοι, μπῆκαμε σ’ ἕνα ρυθμό ζωῆς πού στρέφεται ἀποκλειστικά γύρω ἀπό τό ἐγώ μας καί ὄχι γύρω ἀπό τόν Χριστό. Ἡ τροχιά μας εἶναι ἐγωκεντρική, ἀνθρωποκεντρική. Πάσχουμε ἀπό ψυχικές διαταραχές γιατί πληρώνουμε τήν διάχυση τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς καί τό σκόρπισμα τοῦ χρόνου μας στήν πολλαπλή λατρεία τῆς ματαιότητος. Ἀπό ἐκεῖ λείπει ὁ Χριστός – ἡ Λύτρωση. Λείπει ἡ προσευχή στό ὄνομά Του, ἡ ὁποία ἐπαναφέρει τόν ἄνθρωπο στήν ἀληθινή του τροχιά, στόν φυσιολογικό του δρόμο.
Οἱ ἄνθρωποι χωρίς Χριστό παθαίνουν ἕνα εἶδος σχιζοφρένιας.

Ὁμιλίες τοῦ π.Σάββα Γεωργιάδη και του π. Γεωργίου Καλαντζῆ απο την συνάντηση-γιορτή που έγινε την Τρίτη 22-12-2020.

Τά Χριστούγεννα εἶναι ἡ Θεοφανία. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Ἔγινε ὁ Θεός, δηλαδή, ἄνθρωπος σάν και μᾶς, ἀπό σάρκα και αἷμα. Αὐτή ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου εἶναι το μεγαλύτερο γεγονός ὅλων τῶν ἐποχῶν και ὅλων τῶν αἰώνων. Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος δικαίως ὀνόμασε τά Χριστούγεννα «Μητρόπολιν πασῶν τῶν ἑορτῶν». Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στις θεολογικές ὁμιλίες τους για την Γέννηση ξεκινοῦν ἀπό μιά βασική ὁμολογία. «Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον». Δηλαδή, τό πῶς ἔγινε ὁ τέλειος Θεός τέλειος ἄνθρωπος εἶναι ἕνα μυστήριο παράδοξο. Τό γεγονός αὐτό ὑπερβαίνει κάθε ἔννοια και πολυπραγμοσύνη και ἀπαγορεύει κάθε τεχνολόγηση και περιέργεια. Δεν εἶναι δηλαδή ἕνα γεγονός πού μπορεῖ νά ἐκτιμηθεῖ καί νά κατανοηθεῖ μέ τά μέτρα τοῦ φυσικοῦ ἀνθρώπου.

Μόνο μέ τήν ταπείνωση καί τήν πίστη μποροῦμε νά τό προσεγγίσουμε καί νά τό δεχθοῦμε ὡς δωρεά, ὅπως ἀκριβῶς ὡς δωρεά δεχόμεθα τό μυστήριο τοῦ φωτός -τοῦ αερα τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς.

άγιος γεράσιμος

Ἀπολυτίκιον 

Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα. 

 Ο Ναός μας πανηγυρίζει στις 20 Ὀκτωβρίου