ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΖΩΗ
Ενοριακές συνάξεις-Ομιλίες
Στὴν προηγούμενη συνάντηση-ὁμιλία (16-1-2024) μὲ τὴν ἀναφορὰ εἰς τοὺς ἑορτάζοντας ἁγίους καὶ ἰδιαἰτερα στὴν συνάντηση τοῦ ὁσίου Παύλου τοῦ Θηβαίου μὲ τὸν ἅγιο Ἀντώνιον τὸν Μέγα, εἴδαμε ζωντανὰ στὴν πράξη νὰ ἐκφράζεται ἡ ἀγάπη, ὁ ζῆλος, τὸ ἄφημα τῶν Ἁγίων εἰς τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα αὐτοῦ τοῦ ἀφήματος, καὶ διερωτηθήκαμε ποιος εἶναι ὁ δικός μας ζῆλος καὶ ἡ δική μας ἀγάπη πρὸς τὸν Σωτήρα μας Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ Θεό μας καὶ τοὺς Αὐτὸν ἀγαπήσαντες.
Καὶ μὲ αὐτὸ τὸ παρὸν κείμενο ποὺ εἶναι συμβουλὲς τοῦ ἁγίου Πορφυρίου ἐπεξεργασμένες ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο π. Συμεὼν Κραγιόπουλο, ὁ ὁποῖος δὲν ἀσχολεῖτο μὲ τὰ πνευματικὰ-μὲ τὰ θεῖα, ἀλλὰ ἔπασχε τὰ θεῖα, θὰ βοηθήσει κι ἐμᾶς νὰ διακρίνουμε τὴν δική μας πνευματικὴ κατάσταση καὶ νὰ συμβάλλει, χάριτι Θεοῦ καὶ μὲ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων, στὸ κάποιο ξεκίνημά μας.
Ἡ πνευματικὴ ἐργασία, ἡ οὐσιαστικὴ προσπάθεια ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Θεόν, πρέπει νὰ γίνεται μυστικά στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ μὴ γίνεται ἀντιληπτή, ὄχι μόνο ἀπ’ τοὺς ἄλλους ἀλλὰ οὔτε κι ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους. Δηλαδὴ μυστικά, μὲ θεῖον ἔρωτα.
Ὁ ἅγιος Πορφύριος λέει: «Νὰ προσεύχεσθε ἁπλὰ μὲ χαρὰ, νὰ μὴν σκέπτεσθε τὰ ὠφέλη αὐτῆς τῆς μυστικῆς οὐσιαστικῆς ἐπικοινωνίας, δηλαδὴ τί θὰ χαρίσει ὁ Θεὸς μέσα στὴν ψυχή μας».
Ξέρουμε, βέβαια, ὅτι ὁ Θεὸς χαρίζει στὴν ἐπαφὴ μαζί Του, τὴν χάρι Του καὶ ὅ,τι καλόν, ἀλλὰ νὰ εἶναι σὰν νὰ μὴν τὸ ξέρουμε, νὰ μὴν τὸ περιμένουμε.
Νὰ ζοῦμε μέσα μας τὴν πνευματικὴ κατάσταση στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας μὲ χαρὰ, δοξολογικὰ χωρὶς λογισμούς, ὑπολογισμοὺς καὶ σκοπιμότητες.
Ὁ ἅγιος Πορφύριος χρησιμοποιεῖ ἐδῶ τὸ: «Μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου, τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου». Ὁ Χριστός γιὰ ἄλλο λόγο τὸ λέει, ἀλλὰ ὁ ἅγιος Πορφύριος τὸ παίρνει αὐτὸ καὶ τὸ χρησιμοποιεῖ ἐδῶ, προκειμένου νὰ κατανοήσουμε ὅτι ἔχουμε ὁ καθένας μας δύο ἑαυτούς.
Ὁ ἕνας εἶναι ἀπὸ δεξιὰ, εἶναι ὁ ἐν Χριστῷ ἀναγεννημένος καὶ ὁ ἄλλος ἀπὸ ἀριστερά, εἶναι ὁ πεπτωκός. Καλὸ εἶναι λοιπὸν νὰ μὴν παίρνει εἴδηση ὁ κακός, ἂς ποῦμε, ὁ ἀπὸ ἀριστερά, ὁ πεπτωκὸς τί κάνει ὁ ἄλλος ὁ καλός, ὁ ἀπὸ τὰ δεξιά, ὁ νέος ἐν Χριστῷ ἀναγεννημένος ἄνθρωπος. Καὶ αὐτὸ γίνεται ὅταν ἀθόρυβα λέγεται ἡ εὐχή, ὅταν ὑπάρχει αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστὸ καί, διὰ μέσου τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν Χριστῷ, καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους, τοὺς ὅποιους συνανθρώπους μας. Διότι ἂν πάρει εἴδηση ὁ ἀπὸ ἀριστερὰ παλαιὸς ἑαυτός μας, θὰ τὰ κάνει θάλασσα.
Ὁμιλία 20/6/2023
Ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας, γόνος τῆς Θεσσαλονίκης, γεννήθηκε τὸ 1332 ἤ 1323 καὶ ἀπεβίωσε τὸ 1392. Ἡ μετριοπάθεια καὶ ἡ μειλιχιότης του συντέλεσαν, ὥστε κατὰ τοὺς χρόνους του νὰ ἐπισκιασθῆ ἀπὸ ἄλλους θεολόγους, ἐνῶ ἐκτιμᾶται γενικῶς ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς στερεότερους παράγοντας τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας καὶ ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς ὀρθοδοξοτέρους μυστικοὺς τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Θεσσαλονίκη ἦταν αὐτὴ τὴν ἐποχὴ «μητρόπολις τῆς φιλοσοφίας» καὶ διακρινόταν γιὰ τὶς ἀξιόλογες σχολές της, τοῦτο ὅμως δὲν ἀπέτρεψε τὸν ἅγιο Νικόλαο ἀπὸ τὸ νὰ ἀναχωρήση, ἔφηβος ἀκόμη, στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ συνέχιση τῶν σπουδῶν του.
Κατὰ τὴ ἔναρξη τοῦ ἐμφυλίου πολέμου μεταξὺ Καντακουζηνοῦ καὶ Ἰωάννου Παλαιολόγου (1341), λόγῳ νεαρᾶς ἡλικίας, ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν ἔλαβε ἐνεργὸ μέρος.
Μετὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Καντακουζηνοῦ, τὸ 1347, ὁ ἅγιος Νικόλαος προσκλήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀπὸ τὸ Δημήτριο Κυδώνη, καὶ ἔκτοτε ἀρχίζει τὸ πολιτικό του στάδιο. Ὁ αὐτοκράτωρ ἐξετίμησε τόσο πολὺ τὶς ἱκανότητες τοῦ νέου, ὥστε τὸν κατέστησε, μαζὶ μὲ τὸν Κυδώνη, κύριο σύμβουλό του.
Ἡ ψυχρότης στὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν αὐτοκρατόρων, τῶν δύο Ἰωάννων, Καντακουζηνοῦ καὶ Παλαιολόγου, συνεχιζόταν πάντοτε.
Ἡ Σύνοδος τοῦ 1351, ὅπου ἐθριάμβευσε ὁριστικῶς ἡ ἡσυχαστικὴ διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, προεκάλεσε νέα διάσταση. Ἔκτοτε ὁ Κυδώνης ἔκλινε πρὸς τὸν Παλαιολόγο καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος πρὸς τὸν Καντακουζινό. Οἱ λόγοι αὐτῆς τῆς διαφοροποιήσεως ἦσαν δογματικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοπολιτικοί.
Στὸ δογματικὸ θέμα ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας, ἀποδέχθηκε τὸν ἡσυχασμό, ἀλλὰ μὲ τὴ μετριοπάθεια ποὺ τὸν ἐχαρακτήριζε πάντοτε, ἐνῶ ὁ Κυδώνης ἐκδηλώθηκε κατὰ τοῦ ἡσυχασμοῦ.
Ὁμιλία 6/6/2023
Εἰς τὴν ἑορτὴν τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς ἑορτάζομεν τὴν εἰς τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ ἐν τῷ κόσμῳ ἐπιδημίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γενομένην τὴν πεντηκοστὴν ἡμέραν μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου καὶ τὴν ἀψευδὴ ὑπόσχεσίν Του.
Ἡ Ἁγία ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ἀπὸ τὶς ἀρχαιότερες ἑορτές, οἱ ὁποῖες ἀνάγονται ὡς τοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους.
Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ προβάλλει ὡς νέα δυναμικὴ ἀφετηρία τῆς ὑλοποιήσεως καὶ ὁλοκληρώσεως τοῦ θείου σχεδίου, τῆς ἀνακαινήσεως καὶ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.
Τὸ Πανάγιον πνεῦμα-ὁ Θεὸς Παράκλητος, ὑπὸ ὁρατὴ μορφὴ πυρίνων-γλωσσῶν, κατῆλθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ ὁλοκληρώσει τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας, ὡς συνεχιστὴς τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἡ Πεντηκοστὴ εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς μαθητάς Του: «καὶ συναλιζόμενος παρήγγειλεν αὐτοῖς ἀπὸ ῾Ιεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου· ὅτι ᾿Ιωάννης μὲν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας» (Πράξ. Α΄ 4-5).
Ἡ μορφὴ τοῦ πυρὸς (ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν) δηλώνει τὴν δύναμη τοῦ Λόγου, τοῦ ἐνδιάθετου καὶ τοῦ φωνούμενου, ποὺ δινόταν ἐκείνη τὴ στιγμὴ στοὺς ἀγράμματους Μαθητὰς καὶ δι’ αὐτῶν σ’ ὅλον τὸν κόσμον. Εἶναι ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια τῆς θεότητος, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ποὺ κατὰ Θεία Οἰκονομία γινόταν ὁρατὴ σὰν φωτιὰ καὶ σὰν γλῶσσες.
Ἀπολυτίκιον
Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.
Ο Ναός μας πανηγυρίζει στις 20 Ὀκτωβρίου
